කැලෑ නීතිය

රාජකාරි අතරතුර පුංචි විවේකයක්. සමහරු උදේ ආහාරය ගන්නට සූදානම. සමහරු පොත් පෙරළාගෙන පාඩම් කරනවා. එක්කෙනෙක් පුවත්පතක් පෙරළාගෙන.

"අනේ බලන්න, අපේ අය්යගෙ පොඩි දුව, හරිම ලස්සන, සුදුම සුදු බබෙක්. ඒත් එයාගෙ උපතින්ම මුහුණෙ එක පැත්තක මාංශ පේශි වැඩ කරන්නෙ නැහැනෙ." මිහිරි කතාව පටන් ගත්තා. කවුරුත් වැඩ නවත්වලා ඇයට සවන් දෙන්නට වුණා.
"ඒ පැත්තෙ කන් පෙත්තත් නැහැ. ඒකනම් කොන්ඩෙන් වහ ගන්න පුළුවන්. ඒත් කටේ ඇදේ කොහොම වහන්නද? ඇහැ හරියට වහන්නත් බැහැ. මේ ළඟදි මොන්ටිසෝරියෙ ටීචර් නාට්‍යයකට ගන්න ළමයි තෝරලා. දුවට හිනා වෙන්න කිව්ව ගමන් එයා එක පාරටම හිනා වෙන්න ලෑස්ති වුණත් ඒ ගමන්ම ආපහු කට වහ ගත්තලු. එයා දන්නවා ටිකක්වත් ඒ ඇදේ නොපෙනෙන්නෙ කට වහගෙන ඉන්නකොට බව."
"අනේ....." "ඔච්චර පුංචි ළමයෙක් වෙලත් ඔය දේවල් තේරෙනවද?" "පව්ව්ව්ව්."
"එයාට හොඳටම ඒක තේරෙනවා. එයාගෙ උපන්දිනේට අක්කා ලස්සන ගවුමක් මහලා දීලා. එයා ඒක ඇඳලා කියනවලු, 'අම්මා, මේක කොච්චර ලස්සන වුණත් මගෙ කටේ ඇදේ වැහෙන්නෙ නෑනෙ' කියලා."
"අනේ පව්. සමහරවිට මොන්ටිසෝරියෙ අනික් ළමයි ඒ ගැන අහනවා ඇති."
"ලොකු මිනිස්සු වුණත් ඔහොම දෙයක් දැක්ක ගමන් අම්මලගෙන් ඒ ගැන අහනවනෙ, ළමයට ඇහෙන එක ගැන නොහිතා."
"නැතත් අපේ බබාලා වුණත් කොච්චරවත් කන්නාඩියෙන් එහෙම බලනවනෙ. මෙයත් එහෙම බලනකොට එයාටම පේනවා ඇතිනෙ වෙනස."
"ලොකු වෙනකොට තවත් දුක  හිතෙයි."
කවුරුත් තම තමන්ගේ අදහස් කියති.
"කෙල්ලෙකුත්නෙ." මිහිරි කල්පනාවෙන් කියයි.
"කොල්ලෙක් වුණත් එච්චර තමයි. එහෙම මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් තියෙනකොට අනික් කොල්ලො කොච්චර සවුත්තු කරනවද? අපි වුණත් ඒ කාලෙ එහෙමයි. දැන් තමයි තේරෙන්නෙ ඒක නරකයි කියලා." සමන් කියයි.

"අනේ ඔව්." සරෝජිනි එකඟ වෙයි. "අපේ පුතාගෙ මූත්‍ර මාර්ගය හරියට පිහිටලා තිබුණෙ නෑනෙ. ඒක හරි ගස්සන්නෙත් අදියර තුනකින්, ළමයා ටික ටික ලොකු වෙනකොට. එයා වාඩිවෙලා මූත්‍රා කරන නිසා පන්තියෙ ළමයි 'ගෑනි' කියලා නමක් දාලා. ඒත් මොන්ටිසෝරි වයසෙ ළමයි. පුතා යන්නම බෑ කිව්වා ඉන් පස්සෙ. ගෙදර ආ වෙලේ ඉඳන් අඬනවා. බොහොම අමාරුවෙන්, ඉස්කෝලෙ වෙලාවෙදි වැසිකිළි යන්න ඕනෙ වුණොත් තනියම යන්න උගන්නලා, බලෙන්ම තමා අන්තිමට යවා ගත්තෙ."

"ඒක තමා මම කිව්වෙ. අපිත් ඒ දවස්වල ඇවිදින විදිහ, කතා කරන විදිහ බලලා ගෑනි, ලතා වගේ නම් දැම්මා. හෘදය වස්තුවෙ හිලක් තියෙන එකා හිලා. ගොතයක් තියෙන එකා ගොතයා. කන්නාඩි දාන එකා කන්නාඩි පොළඟා. ඒ ළමයින්ට ඒකෙන් කොච්චර රිදෙන්න ඇද්ද කියලා හිතෙන්නෙ දැන් තමයි." සමන් නැවතත් කියයි.

"අපේ පන්තිවලත් හිටියා ගොතයෙක්. මං ඌට ගොතයා නොකිව්ව හින්දා ඌ මගෙත් එක්ක විතරක් යාළුයි. දැන් මිනිහා හෙන ලොකු තනතුරක. ඒත් ඒ කාලෙ කා එක්කවත් කතා නැහැ. කිසි දේකට ඉදිරිපත් වෙන්නෙ නැහැ. මගෙත් එක්ක හිතවත්කමනම් තාම එහෙමමයි." කස්තුරි සිය හිතවතෙකු සිහි කරයි.

"ඕවා වැඩිහිටියන්ගෙත් වැරදි. මිනිස්සුන්ගෙ වැඩේම අනුන්ගෙ ඇදකුද හොයන එක; ඒවට හිනා වෙන එක. ළමයිනුත් ඒවා අහගෙන ඉඳලා ඉගෙන ගන්නවා ඇති."

"එහෙමම කියන්න බැහැ." සමන් කල්පනාවෙන් කියයි. "ළමයි කොහොමත් අවංකයි. උන් හිතට එන එක කියනවා. ලොකු මිනිස්සු කියා දීලා නෙවෙයි. දැන් මෙහෙම වුණාට, කැලේ ජීවත් වෙනකොට ඔය වගෙ අඩුපාඩු තිබුණු උන්, ලෙඩ උන් ඉතුරු වුණේ නෑනෙ. ශක්තිවන්තයා උන්ව පාගලා, නැති කරලම දැම්මා. ඒක තමා කැලෑ නීතිය. දැනුත් අපේ කැලෑ ගතිය ඉඩක් හම්බුණු හැටියෙම මතු වෙනවා. ළමයින්ගෙ වුණත්."

"හ්ම්."

සමහරවිට ඒ නිසා වෙන්නට ඇති මිනිස්සු ලෙඩ රෝග හංගන්නට හදන්නෙ. එහෙම නැති බව පෙන්වන්නට ගිහින් ඇතැම්විට මරණයට පවා අත වනන්නෙ. හිතන්නටත් පුදුම වුණත්, ඒ විදිහට රෝගයක් නිසා සමාජයෙන් ප්‍රතික්ෂේප වනු ලැබීමෙන් වළකිනු පිණිස, සමාජයෙ පිළිගත් ජීවන රටාවෙන් බැහැර නොවනු පිණිස, දරුපෙම, සහෝදර පෙම පවා ඉක්මවන අයුරු මම දැක තිබෙනවා.
ඉන් එක් සිද්ධියක් අපේ හෙද නිලධාරිනියකම පැවසූවක්. ඇගේ සොහොයුරිය බරපතල හෘද රෝගයකින් පෙළෙන බව සොයා ගත්තේ ඇය කුඩා කාලයෙදිමයි. සැත්කමකින් ඇයව සුවපත් කරවීමට හැකියාව තිබුණත්, එවිට ඇයව කවුරුන්වත් විවාහ කර නොගනු ඇතැයි කියන අරුම පුදුම බිය තමයි ඇගේ දෙමවුපියන්ට වැදගත් වුණේ. ඊටත් වඩා, හෙදියක වීමෙන් පසුව පවා, ඇගේ සොහොයුරියත් දෙමවුපියන්ගෙ මේ මතයම පිළි ගත්තා. ඔවුන් කළේ ඇය කිසිම රෝගයක් නැති කෙනෙකු ලෙස පෙන්වා විවාහ කර දීම. රෝග තත්වය අනුව ගැබිණියක වීම ඇගේ මරණයට හේතු විය හැක්කක්. නමුත් ඔවුන් කළේ, ඇයට ගර්භණී වීමට ඉඩ හැර, අනතුරුව ගැබිණි සමයේදී රෝගය අලුතෙන් "සොයා ගන්නට" ඉඩ හැරීමයි.

සම්මත තත්වයනට වෙනස් විදිහකට උපත ලැබූවිට සමාජයේ පිළිගැනීම එහෙමනම්, අපි තවමත් කැලේ බව නොසිතා කොහොමද?