මා බාල කාලේ

ලෝකෙ පටං ගත්තු දවස්වල මෙච්චර රවුම් නෑ; හුඟක් පැතළියි. ටිකක් හතරැස් ගතියකුත් තිබුණා. විශේෂයෙන් මුළුවලට වෙන්ඩ.

ඒ කාලෙ අපේ මල්ලි දණ ගාන අතරෙ, අහු වෙන දෙයක් අල්ලගෙන හිට ගන්ඩ දඟලන වයස. දවසක් මට හිතුණා ලෝකෙ කෙළවරට යනකම් යන්ඩ. මොකද, ලෝකෙ මුළුවල වැදිලා මල්ලිගෙ ඔළුව තුවාල වෙන්ඩ පුළුවන් හින්දා, ඒ මුළුවල කඩදාසි ගුලි කරලා අලවන්ඩ. නිතරම සූදානමෙන් සිටීම බාලදක්ෂිකා ගුණයක්නෙ.

ඉතින් අම්මලගෙං ඇහුවොත් ඕකට එපා කියන හින්දා, මම අවසර ගත්තෙ අල්ලපු ගෙදර ඇන්ටිලාගෙන්. ඒගොල්ලො අපේ අම්මලත් එක්ක තරහ හින්දා ටක් ගාලා අවසර දුන්නා. ඒ විතරක් නෙවෙයි, මගට කන්ඩ බත් මුලකුත්, අග්ගලා පොට්ටනියකුත් බැඳලා දුන්නා.

මගේ නිල් පාට බෑග් එක කට්ටිය දැකලා ඇතිනෙ? අර අපේ මල්ලි පළවෙනි පඩියෙන් මට ගෙනත් දුන්නු එක? ඕක තමයි අරන් ගියෙ. මොකද, ඒකෙ ඉඩත් තියෙනවා; එල්ලන් යන්ඩ ලේසියි. අනික මගෙ යාළුවො කියනවා වගේ ඒකට විශේෂ හැකියාවක් තියෙනවා කෙනෙක්ගෙ සිහි නැති කරන්ඩ. ආරක්ෂාවට හොඳයි.

ඉතින් මම හුඟක් දුර පයින් ගිහිං ඊට පස්සෙ කෝච්චියෙත් ටිකක් දුර ගියා. ලෝකෙ කෙළවරට යනකොට, කෝච්චියකට එක දිගට යන්ඩ තරමට ඉඩ මදි හින්දා, මැදිරි වෙන් කරලා, එක් එක් මැදිරිය බස් එකක් බවට පත් කරලා තමයි යවන්නෙ.

කොහොම හරි මුල්ලටම ගියා කියමුකො. මම දැන් ලෝකෙ අයිනෙ ඉඳගෙන, ගෙදරින් අරන් ගිය කඩදාසි ටික පොඟවලා පල්පයක් සකසගෙන, ගුලි හදනවා.

ඔය අතරෙ ටිකක් වයසක මහත්තයෙක් මොන මොනවද විද්‍යාත්මක උපකරණ ටිකකුත් අරන් ඇවිත්, ලෝකෙ මුල්ලෙම හයි කරගෙන, මොකක්දෝ පරීක්ෂණයක්. මමත් බැලුවා මොකද කියලා. බලනකොට පුරා හඳ පායලා.

ඒ කාලෙ හඳ පෘථිවියෙන් බිඳිලා ගිය ගමන්නෙ. ඉතින් පොළොවට හුඟක් ළඟයි. හඳේ හාවව දැන් ඔය පොඩියට පේන්නෙ ඈත හින්දනෙ. නමුත් ඌ ඇත්තටම හුඟක් විසාලයි. ඔය කාලෙ වෙනකොට ඩයිනොසෝර්ලා හිටියෙත් නැති හින්දා, හඳ හාවා තමයි අපි දැකලා තිබුණු ලොකුම සතා. අපි දන්නෑ හාවෙක් කියලා. අපි කිව්වෙ හායිනෝසෝරස් කියලා. ඩයිනොසෝර්ලා වගේ සද්ද වෙන හින්දා ඉතින් හාවටත් මිනිස්සු බයයි. ඒකයි එහෙම නම දැම්මෙ.

අර ඇවිත් හිටිය මහත්තයා හායිනෝසෝරස්ගෙ චලනය අධ්‍යයනය කරන විද්‍යාඥයෙක්. මනුස්සයා දාඩිය පෙරාගෙන වැඩ. හඳ දිහා බලනවා; ගණන් හදනවා; ආයෙත් හඳ දිහා බලනවා; ආයෙත් ගණන් හදනවා. ඔහොම ගණන් හද හද ඉඳලා එක පාරටම මනුස්සයා උඩ පැන්නා. උඩ පැනලා කෙළින්ම ඇවිත් වැටුණෙ මගෙ කඩදාසි පල්ප ගොඩට.

මිනිහට ඒ ගානකුත් නෑ. මිනිහට හරි සතුටුයි වගේ. හිනා වෙවී මොකක්ද මතක් කරනවා.
"ළමයො, මොකක්ද අර වචනෙ?"
"මොන වචනෙද?" මම ඇහුවා.
"ඇයි ළමයො අර වචනෙ? අර ආකිමිඩිස් කිව්ව එක?"
"යුරේකද?" මම සැකේට වගේ ඇහුවා.
"අන්න හරි! යුරේකා තමයි."
"අංකල්." මම ඉතින් ඕනෙම නොදන්නා මනුස්සයෙක්ට ලංකාවෙ අපි කියන ආමන්ත්‍රණ පදයෙන් එයාට කතා කරා. "අංකල් මොනවද හොයා ගත්තෙ? ආකිමිඩිස් නියමෙද? බොයිල් නියමෙද? නිව්ටන් නියමෙද? අනේ කියන්ඩකො."
"ඊට වඩා වැදගත් දෙයක් ළමයො." විද්‍යාඥයා කියනවා. "මම හොයා ගත්තා අර හායිනෝසෝරස්ගෙ චලිතය අනුව, ඔය නියමවලට වඩා බොහොම වැදගත් දෙයක්."
"මොකක්ද?" මම ඇහුවා.
"හාවො ටික ටික ලොකු වෙනකොට උන් උඩ පනින තරම වැඩියි කියලා ඔය ළමයා දන්නවනෙ."
මම ඒක දැනං හිටියෙ නෑ. මොකද, ඩයිනෝසෝර්ලත් නැති එකේ ඒ කාලෙ ලෝකෙ මොන හාවොද?
"එහෙම තමයි." විද්‍යාඥයා කිව්වා. "හායිනෝසෝරසුත් ඇත්තටම හාවෙක්. ඉතින් ඌ දැන් උඩ පනින තරම බලලා මම ගණන් වගයක් හැදුවා."
"ඉතින්?"
" ඒ අනුව, තව හරියටම දවස් පහළොවකින් ඔය හායිනෝසෝරස් හඳේ මුළු උසම පනිනවා."
"ඉතින්?"
"ඉචිං ඉචිං නෙවෙයි." ඔන්න විද්‍යාඥයාට තරහ ගිහින්. "තේරෙන්නෙ නැද්ද එතකොට වෙන දේ?"
"නෑ."
"ඇයි මෝඩයො, එතකොට හඳේ වායුගෝලයෙ සීමාව එක්ක ගැටිලා මහා පිපිරුමක් ඇති වෙනවා. ඇයි අහලා නැද්ද අභ්‍යවකාශ යානා පොළොවෙන් පිට වෙනකොටත් එහෙම වෙනවා? එක පාරටම ගිනි අරගෙන කඩා වැටෙන්නෙ හිටි ගමන්?"
එහෙම දෙයක්නම් මටත් ලාවට වගේ මතකයි.
"ඉතින්?"
"ඉතින් එහෙම පිපිරුණාම විශාල තාපයක් පිට වෙනවා."
"ඉතින්?"
"දැන් හඳ තියෙන්නෙ පොළොවට හුඟක් කිට්ටුවෙන් නිසා, ඒ තාපය පොළොවටත් තදින් දැනෙනවා."
"ෂා, එතකොට බඩ ඉරිඟු යායවල් පිටින් පොප් කෝන් වෙයි නේද?" මම සන්තෝසෙන් ඇහුවා.
"මගුලක් කතා කරනවා." විද්‍යාඥයා තරහෙන් කිව්වා.
"එහෙනම්?"
"ළමයෝ ඒක විශාල තාපයක්. ඒ තාපයට මුළු ලෝකෙම විනාශ වෙනවා! අළු ටිකක්වත් ඉතුරු වෙන්නෙ නෑ."
"මළා!" මට කියවුණා.
"එහෙම කියන්ඩ එපා." විද්‍යාඥයා සන්තෝසෙන් කියනවා. "මම දැන්මම ඇමරිකාවට ගිහින්  කියනවා මේ ගැන. හරියටම තව දවස් පහළොවකින් ලෝක විනාශය වුණාට පස්සෙ, ඒක මුළින්ම හෙළි කළ විද්‍යාඥයා හැටියට මම ලෝක ප්‍රසිද්ධ වෙනවා."

ඇත්ත තමයි. මටත් හිතුණා. ඒ හින්දා මම ඒ වෙනකොට පොඟවලා නොතිබුණු කඩදාසියක විද්‍යාඥයාගෙ අත්සනකුත් ගත්තා සමරුවක් විදිහට. එතකොට ලෝක විනාසෙ වුණාට පස්සෙ මට ඉස්කෝලෙ ගිහින් යාළුවන්ට පෙන්නන්ඩ පුළුවන්නෙ.

ඊට පස්සෙ ඉතින් මම හැරිලා ගෙදර ආවා. මොකද, දවස් පහළොවකින් ලෝක විනාශය වෙනවනම්, අපේ මල්ලිට ලෝකෙ කෙළවරට යනකම් දණ ගාන්ඩ කාලයක් නෑනෙ.

ඇවිත් හිටියා, හිටියා, හිටියා.
දවස් ගියා.
පහළොස්වෙනි දවසත් ආවා.
අපි බලාගෙන හිටියා ලෝක විනාශය වෙනකම්.
ඒත්...
ඒත්...


මුකුත් වුණේ නෑ.

බලනකොට, එදා අමාවක.
හඳ නෑ.
උඩ පනිනවා තියා හායිනෝසෝරස් පේන්ඩවත් නෑ.
හඳවත් හායිනෝසෝරස්වත් නැතුව මොන පිපිරිල්ලක්ද?

පව් අර අංකල්. මිනිහට කවදාවත් ලෝක ප්‍රසිද්ධ වෙන්ඩ බැරි වෙන්ඩ ඇති.