අසූ ගණන්වල එක දවසක...
මම හිටියෙ දහයෙ පන්තියෙ. තට්ටු හතරක සෙන්ටිනරි බිල්ඩිං එකේ පහළම තට්ටුවෙ, දෙවෙනි පන්තියෙ. පන්තියෙ උගන්නමින් හිටියෙ රත්නායක මැඩම්. මම හිටියෙ මැද පේළියෙ, ඉස්සරහම පුටුවෙ.
එක පාරටම වෙඩි හඬක් ඇහුණා. මුලින් එකක් දෙකක් ඇහිලා, ඊට පස්සෙ එක දිගට ඇහෙන්න ගත්තා.
ළමයි කෑ ගහන්න පටන් ගත්තා. අපිට ඒ වෙනකොට දෙතුන් වරක් ඩ්‍රිල් කරල තිබුණෙ, හදිසි ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයක් ආවොත් කළ යුතු දේ ගැන. අනික් ළමයිනුත් එක්කම මමත් පුටුව පස්සට තල්ලු කරලා, ඩෙස්ක් එක යටට රිංගගත්තා. පාඩම වෙලේ අතේ තිබුණු පෑන, දත් ඇඳි අතර හරහට තියා ගත්තා.
රත්නායක මැඩම් ගල් ගැහුණා වගේ. මැඩම් මේසෙ ළඟ, හිටිය තැනම බිමට පාත් වුණා. එතකොටම ළමයෙක් කෑ ගහගෙන මැඩම් ළඟට දුවගෙන ආවා. ඒ ඉරේෂා. මැඩම්ගෙ දුව. එයා හිටියෙ අල්ලපු පන්තියෙ. එයා පන්තියෙන් එළියට පැනලා අම්මා ළඟට ඇවිත්.
ඒ අතරෙ මට එහා පැත්තෙ පේළියෙ හිටිය කාන්ති ඩෙස්ක් අස්සෙන් දණගාගෙන, මැඩම් ළඟට ආවා. කාන්තිගෙ දත් අතරින් පෑන තියාගෙන හිටියෙ අනික් පැත්තට, හරියට බීම බෝතලයක බටේ තියාගෙන ඉන්නව වගේ. කාන්තිගෙ අතේ තව පැන්සලක් තිබුණා. එයා ඒක මැඩම්ට දීලා, අතින් කිව්වා, කටේ දත් අතරින් තියා ගන්න කියලා.
ඔය වෙලාවෙදි විතර, ඉස්කෝලෙ බෙල් එක වැදුණා. අපි බලාගෙන හිටියෙ ඒ සඥ්ඥාව එනතුරු. අපි හිටිය බිල්ඩිමට බෝම්බයක් වැදුණනම් එහෙම, අපි මැරෙන්නෙ බිල්ඩිමට යට වෙලා. බෙල් එකට අපි පේළියක් හැදිලා ග්‍රවුන්ඩ් එකට යන්න නියමිතයි.
අපි එහෙම පේළියට ගිහින් ග්‍රවුන්ඩ් එකේ පෙළ ගැහුණා. මුලු ඉස්කෝලෙම ළමයි.
තවත් ටික වෙලාවක් යනකොට, අපිට ඇහුණ වෙඩි හඬ ගැන ඇත්ත තොරතුරු ලැබුණා. ඉස්කෝලෙට එහා පැත්තෙ තිබ්බ හින්දු සංස්කෘතික ශාලාවෙ මොකක්ද උත්සවේකට රතිඤ්ඤා පත්තු කරලා. ඊට පස්සෙ අපි පන්තිවලට ගියා. එතකොටත් අපි වෙව්ලනවා.
අක්කලා පන්තියට ගියාට එක ළමයෙක් අඩුයිලු. පස්සෙ හොයල බලනකොට, අනුරුද්ධිකා අක්කා, ග්‍රවුන්ඩ් එකේ හරි මැදට වෙලා තාමත් හිටගෙන ඉන්නවලු.
ඔය දහයෙ පන්තියෙ ඉද්දි. මං හයේ පන්තියට එනකොට, අපේ ඉස්කෝලෙ ස්කූල් කැප්ටන්, තිරුණි රාමනාදන්.
මම හිටියෙ දහයෙ පන්තියෙ. තට්ටු හතරක සෙන්ටිනරි බිල්ඩිං එකේ පහළම තට්ටුවෙ, දෙවෙනි පන්තියෙ. පන්තියෙ උගන්නමින් හිටියෙ රත්නායක මැඩම්. මම හිටියෙ මැද පේළියෙ, ඉස්සරහම පුටුවෙ.
එක පාරටම වෙඩි හඬක් ඇහුණා. මුලින් එකක් දෙකක් ඇහිලා, ඊට පස්සෙ එක දිගට ඇහෙන්න ගත්තා.
ළමයි කෑ ගහන්න පටන් ගත්තා. අපිට ඒ වෙනකොට දෙතුන් වරක් ඩ්‍රිල් කරල තිබුණෙ, හදිසි ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයක් ආවොත් කළ යුතු දේ ගැන. අනික් ළමයිනුත් එක්කම මමත් පුටුව පස්සට තල්ලු කරලා, ඩෙස්ක් එක යටට රිංගගත්තා. පාඩම වෙලේ අතේ තිබුණු පෑන, දත් ඇඳි අතර හරහට තියා ගත්තා.
රත්නායක මැඩම් ගල් ගැහුණා වගේ. මැඩම් මේසෙ ළඟ, හිටිය තැනම බිමට පාත් වුණා. එතකොටම ළමයෙක් කෑ ගහගෙන මැඩම් ළඟට දුවගෙන ආවා. ඒ ඉරේෂා. මැඩම්ගෙ දුව. එයා හිටියෙ අල්ලපු පන්තියෙ. එයා පන්තියෙන් එළියට පැනලා අම්මා ළඟට ඇවිත්.
ඒ අතරෙ මට එහා පැත්තෙ පේළියෙ හිටිය කාන්ති ඩෙස්ක් අස්සෙන් දණගාගෙන, මැඩම් ළඟට ආවා. කාන්තිගෙ දත් අතරින් පෑන තියාගෙන හිටියෙ අනික් පැත්තට, හරියට බීම බෝතලයක බටේ තියාගෙන ඉන්නව වගේ. කාන්තිගෙ අතේ තව පැන්සලක් තිබුණා. එයා ඒක මැඩම්ට දීලා, අතින් කිව්වා, කටේ දත් අතරින් තියා ගන්න කියලා.
ඔය වෙලාවෙදි විතර, ඉස්කෝලෙ බෙල් එක වැදුණා. අපි බලාගෙන හිටියෙ ඒ සඥ්ඥාව එනතුරු. අපි හිටිය බිල්ඩිමට බෝම්බයක් වැදුණනම් එහෙම, අපි මැරෙන්නෙ බිල්ඩිමට යට වෙලා. බෙල් එකට අපි පේළියක් හැදිලා ග්‍රවුන්ඩ් එකට යන්න නියමිතයි.
අපි එහෙම පේළියට ගිහින් ග්‍රවුන්ඩ් එකේ පෙළ ගැහුණා. මුලු ඉස්කෝලෙම ළමයි.
තවත් ටික වෙලාවක් යනකොට, අපිට ඇහුණ වෙඩි හඬ ගැන ඇත්ත තොරතුරු ලැබුණා. ඉස්කෝලෙට එහා පැත්තෙ තිබ්බ හින්දු සංස්කෘතික ශාලාවෙ මොකක්ද උත්සවේකට රතිඤ්ඤා පත්තු කරලා. ඊට පස්සෙ අපි පන්තිවලට ගියා. එතකොටත් අපි වෙව්ලනවා.
අක්කලා පන්තියට ගියාට එක ළමයෙක් අඩුයිලු. පස්සෙ හොයල බලනකොට, අනුරුද්ධිකා අක්කා, ග්‍රවුන්ඩ් එකේ හරි මැදට වෙලා තාමත් හිටගෙන ඉන්නවලු.
ඔය දහයෙ පන්තියෙ ඉද්දි. මං හයේ පන්තියට එනකොට, අපේ ඉස්කෝලෙ ස්කූල් කැප්ටන්, තිරුණි රාමනාදන්.
