"කරුමෙ"

මේ දිනවල හුඟක් ළමයින්ට දරුණු මොළයේ උණක් වැළඳෙනවා. ඉක්මණින්ම සිහි කල්පනාව නැති වෙලා, වලිප්පුව හැදෙන මේ ළමුන්ගෙන් ඇතැමෙක් රෝගයෙන් මිය යනවා. තවත් ළමුන් සුව කළ නොහැකි ස්නායු ආබාධ සහිතව ජීවත් වෙනවා. බොහොමයක් ළමයින් සති කිහිපයක් නැත්නම් මාස කිහිපයක් පුරා දුක් විඳිමින් ජීවිතය අදිනවා. දෙමවුපියන්, නෑදෑයින් විඳින්නෙ සුළුපටු දුකක් නොවෙයි. මවුවරුන් සති ගණනාවක් තිස්සෙ දිවි ගෙවන්නෙ රෝහලේ. ඔවුන්ට රැකියා තියෙනවද, තමන්ගෙ අසනීපයක් අමාරුවක් තියෙනවද කියලා සිහියක් නැහැ. තියෙන දේපල විකිණෙන්නෙ, උගස් තැබෙන්නෙ, පියවරුනුත් ඈත ගම්වල සිට නිතර නිතර නගරයේ රෝහලේ සිටින දරුවා බලන්නට එන හින්දා; රැකියාවක එක දිගට නිරත වෙන්නට නොහැකි වන හින්දා. වැඩිහිටියන් හැමදෙනාම රෝගී දරුවා ගැන පමණක් අවධානය යොමු කරන නිසා, පවුලෙ සිටින අනෙක් දරුවන් ගැන හොයා බලන්නට කෙනෙක් නැහැ.

එහෙම ඉඳලා, ඇතැම් දිනයක මහා හඬින් හඬා වැළපෙන මවුපියවරුන් දරුවාගෙන් සමු ගන්නවා.

"මටනං එපා වෙලා." මං කිව්වා.

"ඉස්සර වතාවක් ඔය වගේ ළමයෙක් ආවා. අවුරුදු හයක් විතර ඇති." හෙදිය කතාවක් පටන් ගත්තා.

"දර කෑල්ල වගේ. කිසිම සිහියක් නැහැ. මොකක්ද අසනීපය කියලා හොයා ගන්නවත් බැහැ. කරන හැම පරීක්ෂණයක්ම සාමාන්‍යයි. දරුවා සුව වෙන්නෙත් නැහැ.

ඒ බොහොම අමාරුවෙන් හදා ගත්තු ළමයෙක්. අවුරුදු ගානක් දරුවන් නැතුව ඉඳලා. මුලදි මුලදි දරුවගෙ මුළු පවුලම හිටියෙම මෙතන. අම්මා, තාත්තා, ආච්චි, සීයා, නැන්දලා, මාමලා.....

ඒ ළමයා සති ගානක් ඒ විදිහට හිටියා.

ටික දවසක් යද්දි අපට පෙනුණා දරුවා බලන්න එන්නෙ අම්මා විතරක් බව. තාත්තා එන්නෙම නැහැ. ආච්චි, සීයා එහෙම වරින් වර ඇවිත් බලලා යනවා. අම්මත් සමහරවිට දවස් දෙකතුනක් නෑවිත් ඉන්නවා, ආච්චිව ළමයා ළඟ හිටවලා.

තාත්තා එන්නෙම නැහැ."

අම්මලා මෙහෙම මාස ගානක් රෝහලේ ඉන්නකොට, සමහර පියවරු වෙන අතක යනවා.  පවුල සී සී කඩ වෙනවා.

"අපි දවසක් ඒ අම්මගෙන් ඇහුවා ඇයි තාත්තා දැන් නොඑන්නෙ කියලා.

ඒ අම්මා කිව්ව කතාව ඇහුවහම...."

හෙදිය කතාව නවත්වලා හිස ගැස්සුවා, හරියට අනේ එහෙම දෙයක්නම් කාටවත් වෙන්න එපා කියන්නට වගෙ.

"මොකක්ද එයා කිව්වෙ?"

"අර තියෙන්නෙ, අර සාස්තර බලන්නෙ, අර නිකං පේනවා කියන...."

"අඳුනක්ද?"

"අන්න හරි. ඒගොල්ලො අඳුනක් බලන්න ගිහින්.

අඳුනෙන් පෙනිලා, ඒ ළමයා පෙර ආත්මෙක මහා ලොකු පාපයක් කළා කියලා. මේ ආත්මෙදි කිට්ටු නෑදෑයො වෙලා ඉන්න මේ අයත් ඒ පාපයට හවුල් වෙලා...

දරුවට මෙහෙම වෙලා තියෙන්නෙ ඒ හින්දා කිව්වලු. මුළු පවුලටම මෙහෙම දුක් විඳින්න වෙලා තියෙන්නෙ, ඒ පාපයට හවුල් වුණු හින්දා කිව්වලු."

"ඉතින්?" මම හිතුවෙ තාත්තා ඒ ගැන කළකිරීමෙන් රෝහලට නොඑනවාය කියලා.

"ඉතින් ඒ අඳුන බැලුව කෙනා කිව්වලු, ළමයට සනීප වෙන්නනම්, ගෙයක් ගෙයක් ගානෙ, පාරක් පාරක් ගානෙ හිඟා කාලා, ඒ ලැබෙන මුදලින් දානයක් දෙන්නය කියලා!"

මම 'ඉතින්' නොකියා බලාගෙන හිටියා.

"තාත්තා දරුවා බලන්න ඇවිත් නැත්තෙ ඒකයි. රස්සාවත් අතෑරලා, හැමදාම හිඟා කන්න යනවලු. අනික් කිට්ටු නෑදෑයො සේරමත් පුළුපුළුවන් වෙලාවට හිඟා කන්න යනවලු. අම්මත් අර ගෙදර යන්නෙ, එහෙම හිඟා කන්න යන්නලු.

එහෙම කරලා, අන්තිමට ඒ මිනිස්සු සාස්තරකාරයා කියලා තිබුණු විදිහෙ දානයක් දුන්නා."

මම වැඩ නවත්වලා බලා හිටියා.

"ඉන් පස්සෙ ඒ ළමයට ටික ටික සනීප වුණා. හොඳටම සනීප වුණේ නැහැ. ඒත් දර කෑල්ලක් වගේ හිටිය ළමයා තනියෙන් හුස්ම ගන්නට පටන් ගත්තා. ඇස් ඇරියා. සිහි කල්පනාව ටික ටික හොඳ අතට හැරුණා. කෑම කවනකොට ගිලින්නට පුළුවන් වුණා. අතපය හොලවන්නට පුළුවන් වුණා. වචනයක් දෙකක් කතා කරන්නට පටන් ගත්තා.

ඒ ළමයා ගෙදර ගියා."

හෙදිය බර කල්පනාවකට වැටුණා. මමත් කල්පනාවට වැටුණා. නිහඬතාවය ඇති කළ තෙරපුම වැඩි වෙද්දි මම ආයෙත් කතාව පටන් ගත්තා.

"මටනං එපා වෙලා..."