ආගන්තුක කුරුල්ලා

අප්පච්චියි අම්මයි උදෙන්ම වාඩි වෙලා පාතේගම සුමනරතන හාමුදුරුවන්ගෙ බණක් අහනවා. මම ඒ හිත නිවන හඬට කන් දෙමින් මිදුලට බැස්සා.

සියඹලා ගහේ ඉඳන් කවුදෝ ආගන්තුක කුරුල්ලෙක් ගී ගයනවා.

වදලට හැදී ඇති පලතුරු ගස්, මසුන් සහිත කුඩා පොකුණ සහ අම්මගෙ බත් දන්සල නිසත්, අපේ මිදුලට බැස්සහම ඕන තරම් කුරුල්ලො: කපුටො, කොහෝ, දෙමළිච්චො, බට්ටිච්චො, ඇටි බුක්කො, පැණි කුරුල්ලො, කහ කුරුල්ලො, කොබෙය්යො, පරෙය්යො, ගිරව්, කෑඳැත්තො, සිවුරු හොරු, සුදු රෙදි හොරු, කෑරල්ලු, පොළොස් කොට්ටෝරුවො, පිළිහුඩුවො, මයිනො, කරෝල පෙන්දො විතරක් නෙවෙයි, කොහෙ හරි දේවාලෙකින් පැන ගත්තු සෙබඩකුත් ආවා කාලයක්.

ඒත් මේ හඬ ආගන්තුකයි.
කන්කළුයි.
අමුතු අමුතු නාද රටාවන්ට අනුව ගැයෙන ගී හඬ මොන තරම් අහන් හිටියත් ඇති වෙන්නෙ නැහැ.

"අම්මා... අම්මා..."

අම්මයි අප්පච්චියි බණ පැත්තකින් තියලා මිදුලට බැස්සා. අපි අහන් ඉන්න බව දැනිලදෝ, ආගන්තුක කුරුල්ලා තව තවත් දිගු වැකි සහිත ගී ගයන්නට වුණා. 
සියඹලා ගහ උඩට අව්ව වැටිලා. ලපටි පලාවන් පත් අතරේ කොපමණ හෙව්වත් කුරුල්ලා පෙනෙන්නට නැහැ.

"කුරුල්ලා බොහොම ලස්සන එකෙක් වෙන්නට ඕන." ඇහැට නොපෙනෙන, නොදන්නා කුරුල්ලා ගැන මම එහෙම කල්පනා කළා.

අම්මලා ආපහු ගෙට ගියා. මම කුරුළු ගී අසමින් මිදුලේ ඇවිද්දා.

හැමතැනම මල් පිපිලා. එහෙම නැත්නම් ලපටි, පැහෙන, ඉදෙන ගෙඩි.
වසන්තය ඇවිත්!

සමහරවිට මේ ගී ගයන්නෙ වසත් කාලයට පිටරටකින් මෙහෙ ආව කුරුල්ලෙක් වෙන්නට ඕන. මල්, පලතුරු දැකලා, ලා හිරු රැස් නාලා, හිතට සතුටක් දැනිලා වෙන්නට ඕන.

වසර පුරාම අඩි කිහිපයක් ගනකම අයිස් තට්ටුවකින් වැසුණු සයිබීරියානු නගරයක වාසය කරන මගේ මිතුරන් දෙදෙනෙක් පසුගිය වසරෙදි මෙහි ආවා. ගස්වල පලතුරු හට ගන්නා හැටි ඔවුන් මුල්වරට දැක්කෙ මෙහෙදි. ලා වැස්සකට අහස අර අදිනවිට, එය ගණනකට නොගෙන, තෙමෙමින් වැස්සේ ගමන් කරන මිනිසුන් දිහා ඔවුන් බැලුවෙ පුදුමයෙන්. නිදා ගැනීමට දුන් කාමරයේ තිබුණු වා කවුළු ඔවුනට නුහුරු නිසා, සතෙක් ඒවිදැයි බියෙන් මුළු රැයම නිදිවර්ජිතව සිටි බැව් කිව්වෙ පසුවදා.

"ආ, ඔව්, ඒවගෙන් සර්පයො ගේ ඇතුළට එනවා!" මං කිව්වෙ සැහැල්ලුවෙන්. විතාලිගෙ ඇස් උඩ ඉන්දුණා!

අපි පොඩි කාලෙ මේ වා කවුළුවල පරෙය්යන් පදිංචි වුණා. එක ජෝඩුවක්; ජෝඩු දෙකක්; එක් දරු පරම්පරාවක්; තව පරම්පරාවක්...
පරෙයි මැක්කන් බෝ වුණේ ඒ අතරෙදි. අපේ අතපය පුරා පුංචි පුංචි තුවාල.
අප්පච්චි කලබල වුණා. පරෙය්යන් එළවා දමන්නට තීරණය කළා: "ළමයින් ලෙඩ වෙන්නට පුළුවනි..."

පරෙය්යන් ඉන්න වා කවුළු ළඟට වෙලා අප්පච්චි සද්ද කළා; දිග රිටි අරගෙන කූඩු කඩන්නට වගේ හැදුවා; පරෙය්යන් කූඩුවට ඉගිල එනවිට ෂෝ ෂෝ කිව්වා.
අප්පච්චිගෙන් කරදරයක් නොවෙන වග පරෙය්යො හරියට දැනන් හිටියා වගේ! උන් තමන්ගෙ රවුම් ඇස්වලින් අප්පච්චි දිහා බලලා, වා කවුළු තුළට රිංගලා ලැගගත්තා.

අප්පච්චි දැඩි තීරණයක් ගත්තා: කූඩුවට නැගලා, කූඩුව කඩන්නට ඕන.
ඉතින් ඉණිමගක් හොයාගෙන, බිත්තියට හේත්තු කරලා අප්පච්චි පරෙයි කූඩුවට නැග්ගා. අපි බිම සිට බලා සිටියා.
උඩට නැගලා බලනකොට කූඩුවෙ පරෙය්යෙක්. අප්පච්චි බොහොම පරිස්සමෙන් ඌව අතට ගත්තා. අප්පච්චිගෙ කට උල් වෙලා; ඇස් සුරතල් පාට වෙලා. හරියට අළුත උපන් දරුවෙක් දෝතින් ගත්තා වගේ.
"මේ බලන්ඩ." අප්පච්චි අපට පෙන්නුවා. පරෙය්යා බොහොම හුරුබුහුටි අන්දමින් අප්පච්චිගෙ අත්වල උණුසුමට තවත් ගුලි වුණා. අප්පච්චි බොහොම පරෙස්සමින් ආපහු පරෙය්යාව කූඩුවෙන් තැබුවා.

අප්පච්චිගෙ පරෙයි දඩයම ඉන් අවසානයි. මං හිතන්නෙ පව් කරන්නටත් එක්තරා තරමකට පව්කාරකම තියෙන්නට ඕන.

පස්සෙ කාලෙක පරෙය්යොම අපේ ගේ අතෑරලා ගියා.

මම එහෙ මෙහෙ ඇවිදින අතරෙදි ආගන්තුක කුරුල්ලා ගී නාදය නවත්තලා. මම කුස්සියට ගියෙ අම්මා උයන හින්දා. ළිප උඩ මුං ඇට බඳුනක් තැම්බෙනවා. ඒ අසල සෝදා දැමූ හාල් බඳුනක්.
"මුං ඇට කිරිබත් හදලා දෙන්නම්." අම්මා කිව්වා.
"සීනිත් දාලා හදනවද?" මම ඇහුවා.
අම්මා සමහර වෙලාවට කිරිබතටම සීනි මුසු කරලා හදනවා. මතක ඇති කාලෙකින් මුංඇට කිරිබත් කෑවෙ නැහැ. මම පල්හෑලි කියමින් සෝදා තිබුණු හාල් කන්නට පටන් ගත්තා.
"ඕක කාලා ඉවර කරන්ඩ එපා. තම්බලා දෙනකම් ඉන්ඩ." අම්මා සැර කළා.

"මෙන්න." අප්පච්චි පේර ගෙනත්. මම මිදුලෙ ඇවිදින අතර මේ පේර ගෙඩි දෙක දිහා බැලුවා. ඒවා හොඳට ඉදිලයි තිබුණෙ. ඒත් ගහේ ඉහළ අත්තක. අපි කුස්සියෙ ඉන්න අතරෙ අප්පච්චි කොහොමදෝ ඒවා කඩාගෙන.
"මෙන්න අම්මට." මම පේර ගෙඩියක් කෑලි හතරකට කපලා, අම්මට කෑල්ලක් දුන්නා.
"එපා." අම්මා කිව්වා.
"මෙන්න පද්මලතාට."
"අනේ මට එපා!" පද්මලතාටත් පේර ඕන නැහැ.
"අප්පච්චිට?"
"මට ඕනෙ නැහැ."
කාටවත් පේර ඕනෙ නැහැ.
"ඔයා කන්ඩ. ඔයාටනෙ පේර ප්‍රශ්නයක් තියෙන්නෙ." අම්මා හිනා වෙවී කිව්වා.