ළමාවියට ආයුබෝවන් කියුවෙමි.

කවුරු හරි නැති වුණහම අපිට හුඟක්ම දුක හිතෙන්නෙ, ඒත් එක්ක අපිට නැති වෙන දේවල් හින්දා වෙන්නට ඕන. ටයි මාමා නැති වුණු බව ඇහුව ගමන් අපි හැමෝම ආපහු අපේ ළමා කාලයට ගිහින්; මතකයන් එකිනෙක අවදි වෙලා. ඒ දේවල් කොහොමත් ආයෙ කවදාවත් නොඑනවා වුණත්, ඒ බව අපිට මතක් වුණේ ටයි මාමගෙ මරණයත් සමග.

මටත් එහෙම මතකයක් තියෙනවා.
ඒ ලා තණකොළපෙත්තාස් කණ්ඩායමේ 'බෑයි කියල බෑ කියල බෑ' සින්දුව එවක බාලදක්ෂිකාවන් වූ අපව ගළව ගත්ත සිද්ධියක්.

ටයි මාමගෙ දායාදයන් එක්ක හැදුණු වැඩුණු අපි හැමෝටම මේ වගෙ පුංචි පුංචි මතකයන් ඇති.

ජෝ අබේවික්‍රමයන්ගෙ මරණය නිසත් අපි කම්පා වුණු බව ඇත්ත. මම හිතන්නෙ, ලංකාවෙ එදා මෙදා තුර පහළ වුණු දක්ෂතම රංගන ශිල්පියා ජෝ වෙන්නට ඕන. ඒත්, අපි පුංචි කාලෙදිම ඔහු වැඩිහිටියන්ගෙ චිත්‍රපටවල ශිල්පියෙක් වුණු නිසාද මන්දා, අපත් වැඩිහිටියන් වන තුරු ඔහුගෙ අගේ එතරම්ම දැනුණෙ නෑ. ඒත් ටයි මාමා ලොකු මිනිස්සුන්ගෙ ලෝකයෙන් ඉවත්ව, අපේ මට්ටමට බැහැලා, අපිත් එක්ක සෙල්ලම් කළ වැඩිහිටියෙක් වගේ. එහෙම අය කෙරෙහි ළමයින් තුළ ඇතිවන ආදරය, ලෙන්ගතුකම හුඟක් ගැඹුරුයි; දිගුකාලීනයි.
ටයි මාමට අපි මෙච්චර ආදරේ ඒ නිසා වෙන්නට ඕන.


ඒ ටයි මාමා මලින් සැරසුණු කුටියක, පුංචි මල්කිණිත්තක් දෑතින් දරාගෙන, ඇස් පියාගෙන හිටියා. කිසි හැලහොල්මණක් නැහැ. හරියට භාවනාවක් කරනවා හෝ ලා නින්දකට වැටිලා වගෙයි. දෙතොලෙ යන්තම් සිනහවක් ගෑවිලා. මොනවා හරි හිත සතුටු වෙන දෙයක් සිහි කරමින් ඉන්නවා වගෙයි.

හිත හොඳ අය එහෙම වෙන්නට ඇති.


අපේ ළමාකාලයෙන් වැදගත් කොටසක් අරගෙන, හෙට සවස හතරට ටයි මාමා නික්ම යනු ඇත.
ටයි මාමාට ආදරය කළ, එහෙත් ඒ බැව් නොදැන සිටි වැඩිහිටි ළමයින් රාශියක් හෙට බොරැල්ල කනත්තට එනු ඇත. එසේ එනු ඇති බව ටයි මාමා දැන සිටියාද?

සමහරවිට දැන සිටියා විය යුතුය. මන්ද, කළ යුතු, නොකළ යුතු දෑ ඔහු ළමා අපට කියා දුන් හෙයිනි.