නමක් නැත.

මහපොළොව හා ඉන් උපන් දෙය වැළඳ ගන්නට සූදානමින් අපි උපදිමු. එනමුදු වයසින් වැඩෙත්ම, ඒ සියල්ල පිළිකුල් කටයුතු ලෙස සළකන්නට අප උගනිමු. කුඩා කල පාවහන් ගලවා දුවන දරුවෝ, පාවහන් පලඳින්නට හුරු වෙති; පස්, වැලි අතගාමින්, මඩ අනිමින් වැඩුණු දරුවෝ, අත් සෝදන්නට පෙළඹෙති; මවුපියන් විසින් ඇඟ සෝදවාලීම වදයක් ලෙස දුටු දරුවෝ, කිලිටි වූවාට කම් නැතැයි හඟින ඇඳුමකින් මිස බිම වාඩි වෙන්නට මැළි කරති.

මහපොළොව ප්‍රතික්ෂේප කරන්නන්ව මහපොළොවද පෙරළා ප්‍රතික්ෂේප කරයි. අකමැත්තෙන්, බියෙන් පොළොව මත පා තබා යන්නාට, පොළොවද දඬුවම් කරයි.

මා නොවැළලුණු තැනක් මේ මහපොළොව මත නැත. එය සංකල්පයක් පමණක් වියහැකි නමුදු සිතට සතුටක් එක් කරයි. ගෙමිදුලට පා තැබුවහොත්, පය ගැටෙන පස් පිඩක, වරෙක මගේයයි සිතා සිටි කොටස් තිබෙනු විය යුතුය.

මගේ පමණක්ද?

ලොව කවුරුන් ගත්තද, ඔවුන් නොවැළලුණු තැනක් මේ මිහිපිට නැතුවා විය යුතුය. එසේනම්, මගේ පය ගැටෙන පස් පිඩෙක, යම් දිනෙක, මුළු ලොවම වැළලී සිටියා විය යුතුය.

අද බොහෝ දුරස්ව වෙසෙන මගේ ආදරණීයයන්ද, මේ පස් පිඬ තුළින් මා සමීපයෙහිම වෙසෙනු විය යුතුය. පාවහන් පැලඳ, ඔවුන්ගෙන් දුරස් වීමට මා වෑයම් කරනුයේ ඇයි?